De krekeltrainer

Eergisteren liepen we over het Plein van de Hemelse Vrede in Beijing, een plein zo immens dat de Dam in Amsterdam er tweeëntwintig keer in past. Het wordt geflankeerd door een gigantische poort met een portret van Mao die uitkijkt op zijn eigen mausoleum aan de overkant. Er staan hekken om het plein en je moet langs een bagagecheck om binnen te komen. Geen plek voor een feestje of een gezellige picknick. Er staan ook nergens bankjes. Het is de enige attractie waar de Chinezen hun stem niet verheffen en waar je geen tourgroepen tegenkomt met gidsen die door megafoons schreeuwen. Er heerst een eerbiedige kalmte. Je voelt aan alles dat de plek een belangrijke geschiedenis heeft.

Na het gebalsemde lichaam van Mao te hebben gezien (wat erg bijzonder was) liepen we de Verboden Stad in, de plek waar sinds de 15e eeuw de keizerlijke dynastieën woonden en hun rijk bestuurden. We keken op naar de kolossale paleizen met de reusachtige pilaren en gouden tronen en we liepen over de uitgestrekte binnenplaatsen waar duizenden concubines en eunuchen voor de keizer hebben geknield. Het was druk en de hitte was verpletterend maar deze grandeur hadden we niet willen missen.

Vanochtend liepen we met een gids door de ‘hutongs’, zoals ze de oude volkswijken hier noemen. De binnenstad van Beijing bestaat voor een groot deel uit deze traditionele wijken met smalle steegjes en grijze bakstenen huizen die maar een verdieping hoog zijn. Je voelt je daardoor soms meer op het platteland dan in een miljoenenstad. Onderdeel van de tour was een bezoek aan een lokale bewoner, in ons geval was dat Mr. Liu. Het bleek een van de leukste en meest excentrieke personen te zijn die we ooit hadden ontmoet.

Toen we zijn binnenplaatsje op liepen werden we vrolijk verwelkomd door een van zijn twee beo’s, in het Chinees natuurlijk: “Ni hao!”. We zagen ook een schildpad die probeerde uit zijn aquarium te klimmen, we hoorden duiven koeren en een wit langharig hondje rende ons enthousiast tegemoet. Ook stonden er talloze volières met exotische vogels. Mr. Liu, een bejaarde Chinees in een versleten mouwloos hemd, stond in de deuropening en nodigde ons lachend uit in zijn huisje. 

Over een pot jasmijnthee en plaatselijke lekkernijen (dadels, gefrituurde tuinbonen, sesamkoekjes) vertelde hij over zijn leven. Hij deed dat met zo’n levendige mimiek en briljante timing dat wij aan zijn lippen waren gekluisterd. Vol trots toonde hij ons foto’s van hooggeplaatste personen die hem hadden bezocht en tijdschriften die interviews met hem hadden gepubliceerd. Zijn bekendheid dankte hij aan een bijzondere expertise: hij trainde vechtkrekels. In China laat men krekels tegen elkaar vechten bij wijze van gokspel. Een talentvolle krekel kan al snel tienduizend euro kosten hoewel zijn levensverwachting maar honderd dagen is. Tegenwoordig is het gokken met krekels illegaal en is Mr. Liu gepensioneerd. Hij houdt echter nog steeds krekels, en ook sprinkhanen, vogels, vissen, duiven, schildpadden, een leguaan en waarschijnlijk nog veel meer dieren.

Mr. Liu liet ons het verblijf van een van zijn krekels zien: een stenen kruik met een diameter van ongeveer 15 centimeter. Er zat een badkuipje in en een porseleinen voederbakje. Ook bevatte het een afgeschermd gedeelte waarin de krekel zich kon terugtrekken. Hij toonde ons het lepeltje waarmee hij de krekels voert, en ook het penseel van muizensnorharen waarmee hij de krekels traint. Een aanraking over de staart laat de krekel omkeren, een aanraking over de kop maakt hem agressief, wat goed is voor het gevecht. Ook liet hij ons de houten, mooi versierde doodskistjes zien waarin hij de best presterende krekels begraaft. Hij trok daar zo’n sip gezicht bij dat de tranen ons bijna in de ogen sprongen. Vervolgens liet hij zijn beste krekel zien: een reusachtig glimmend zwart beest, de Mike Tyson onder de krekels!

Hij haalde een bovenmaatse leguaan uit zijn glazen kooi met de vraag of wij het dier even op de arm wilden (mwa, nee). Vervolgens liet hij een houten speelgoedslang in zijn handen kronkelen, terwijl hij danste door de kamer en zijn twee bruine hoektanden bloot lachte: “Haha! Zijn jullie soms ook bang voor slangen?”

Bij ons vertrek riep de andere beo ons iets toe, maar we konden het niet verstaan. Mr. Liu stond achter ons met een brede grijns: “Let maar niet op hem hoor. Ik heb hem geleerd ‘drink beer’ te zeggen!”

Ap en Madelijn