Tot slot, Georgië. Een heel normaal land.

Georgië is een land voor Bourgondiërs. Voor een spotprijs kun je je laven aan lokale lekkernijen zoals aubergine met walnoten, gebarbecued vlees, kaastaarten en reusachtige salades. En elke Georgiër met een tuin aan huis heeft een eigen wijngaard. In 2015 kwamen we voor het eerst in Georgië en we waren toen erg onder de indruk. Niet alleen van het eten en de wijn natuurlijk, ook van de weidse vergezichten in de Kaukasus, de afgelegen middeleeuwse dorpen, de leuke steden en de gastvrijheid. Er is geen beter land om een reis van drie maanden te eindigen. 

Aan het eind van de middag checkten we in bij ons hotel in Tbilisi. Het was een mooie nazomerdag en we wilden zo snel mogelijk de straat op om een terras te zoeken. We herinnerden ons nog Café KGB met de slogan “Still watching you”, waar de gerechten grappige namen hadden zoals “Proletariat Pizza” en “Stalin’s Favorite Dish” (varkenssjasliek). Georgië rekent af met het Sovjetverleden door er de draak mee te steken.

Voordat we het hotel uitliepen werden we tegengehouden door de hoteleigenaar, die een brede grijns op zijn gezicht had. “Chacha!” riep hij, verwijzend naar de lokale brandewijn met een alcoholpercentage van 50% en een hoofdpijngarantie van 100%. Hij schonk de glazen vol en gebaarde dat we ze ineens achterover moesten slaan. Daarna schonk hij nog eens in en herhaalden we het ritueel. In 2015 hadden we al geleerd dat het zinloos is deze blijk van gastvrijheid af te slaan. De gastheer blijft je dan van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met die fles achtervolgen.

Het was erg verleidelijk om de laatste tien dagen van onze reis in Tbilisi door te brengen, maar dat vonden we te link. Voordat je het weet maak je het jezelf te makkelijk en gaat de reis als een nachtkaars uit, terwijl je melancholisch herinneringen ophalend flessen rode wijn opslurpt. We besloten onszelf nog één keer uit te dagen.

We reisden af naar Abchazië, de provincie die bekend staat om zijn mondaine badplaatsen en waar de Sovjetleiders hun dacha’s hadden. De Abchaziërs zijn een apart volk met een eigen geschiedenis, cultuur en taal. Na de val van de Sovjet-Unie hoopten ze op onafhankelijkheid maar die werd niet erkend. Als reactie jaagden ze in 1993 op ongekend brute wijze alle Georgiërs de dood in of het land uit en riepen de onafhankelijkheid uit. Dramatisch genoeg erkennen alleen Venezuela, Nicaragua, Rusland en enkele onbekende eilanden in de Stille Oceaan die onafhankelijkheid. Uitzicht op wereldwijde erkenning is er niet en het land zit inmiddels behoorlijk klem. De regering wil zich niet verzoenen met Georgië maar ook geen provincie van Rusland worden. Toch wordt de invloed van Rusland hier steeds groter. De boulevards worden bevolkt door de Russische nouveau riche en men betaalt hier met Russische roebels. Westerse toeristen komen er niet, want officieel is het land gevaarlijk.

Ons hotel zag eruit als een wit kasteel. Onze suite had zes kamers en twee balkons met uitzicht op de baai van de hoofdstad Sukhumi, die schitterend gelegen is tegen een achtergrond van groene heuvels. Het verblijf kostte een schijntje. Vanaf ons balkon zagen we stelletjes en jonge gezinnen langs cafés en restaurantjes lopen. Een mooie maar flinterdunne façade, want een straat daarachter dringt het verleden zich op. Daar worden de chique boetieks en luxehotels afgewisseld met kapotgeschoten overheidsgebouwen, huizen met kogelgaten en deprimerende sovjetflats. Soms stonden we even stil bij zo'n aan flarden geschoten pand. Zou hier een Georgisch gezin gewoond hebben?

We brachten een dag door met twee Abchazische studenten. We reden door dichte bossen en langs blauwe meren die Zwitsers aandeden. We zagen de dacha’s van Stalin en Khrushchev die in schutkleuren lagen verscholen tussen de bomen. We lieten ons uitleggen dat Stalin erg paranoia was. Hij liet voor zichzelf drie slaapkamers bouwen zodat een eventuele moordenaar hem moeilijker kon vinden, en hij werd beschermd door driehonderd bodyguards. Ook hield hij niet van etensluchtjes en daarom lag de keuken op enkele kilometers afstand van zijn huis. De studenten waren vrolijk en grappig, eigenlijk heel gewoon. Net zoals elke jonge Abchaziër praatten ze veel over politiek. Ze zijn het oneens met de onverzettelijke houding van hun regering tegenover Georgië en hopen op verzoening. 

Na Abchazië keerden we terug naar het “normale” Georgië. We checkten in bij het 49e hotel in het 8e land van onze reis - het 9e land als je Abchazië erkent. Onze allerlaatste dag brachten we door aan het strand van Batumi, een bruisende party town aan de Zwarte Zee. Het zeewater was nog warm van de zomer en we eindigden deze reis dan ook met een plons (beter dan een nachtkaars!). 

Bedankt voor het lezen van onze blogs en tot snel in Nederland!

Ap en Madelijn