Ondertussen, op een Chinees treinstation

Wij reizen door China per trein en dat is een ervaring op zich. Een Chinees treinstation is een soort hindernisbaan waar je zeker een uur voor moet uittrekken.

We maakten dit voor het eerst mee op het station Shenzhen Noord, vlakbij Hongkong. Het station was zo groot als een vliegveld, Utrecht Centraal zou er makkelijk zes keer inpassen. De hitte en de bedrijvigheid waren overweldigend, het lawaai ongelofelijk. Chinezen hebben de merkwaardige gewoonte om elkaar luidkeels toe te snauwen, ook als het vriendelijk bedoeld is en ze maar een meter van elkaar af staan. In het openbaar vervoer en in restaurants is het vaak een herrie van jewelste en heb je constant het gevoel dat er ruzie uitbreekt. Zo ook op dit treinstation.

In Nederland hadden we treintickets gekocht en die zouden we hier moeten ophalen. Maar waar? Er waren dertien loketten waarvan er vier gesloten waren, voor de andere negen stonden lange rijen. De loketten hadden allemaal een ander bovenschrift, uiteraard in het Chinees. We hadden nog een halfuur voor onze trein vertrok maar de rijen gingen traag en we konden het ons niet permitteren om de verkeerde te kiezen. Een app op Madelijns telefoon vertaalde het bovenschrift bij loket 9 als “tickets ophalen”. Daar stond de langste rij en we schatten in dat we onze trein gingen missen. Paniek, want je kunt in China niet zomaar de volgende trein pakken; treinreizen raken al weken van tevoren volgeboekt. 

Een oudere man die vooraan in de rij stond zag ons staan en vroeg (gelukkig in het Engels) hoe laat onze trein ging. Toen we de tijd noemden besloot hij ons voor te laten gaan. Even later hadden we onze tickets en we bedankten de man hartelijk. “You travel in China, pléase learn some Chinese!” riep hij ons na. We dachten doorgewinterde reizigers te zijn, maar voor even voelden we ons als twee pubers op tienertoer.  

Op naar de toegangspoortjes, waar alweer enorme rijen stonden. Eerst stonden we in de verkeerde rij, die voor de pasjes, terwijl wij tickets hadden; je moet het maar weten. Toen kwamen we bij de bagagecheck, die vergelijkbaar was met die op een vliegveld. Alle tassen moesten op de band. We duimden voor Madelijn die in haar backpack een keukenmesje droeg dat we in Hongkong hadden gekocht om een fruitontbijtje te kunnen bereiden. Helaas, de dame bij de bagageband was scherp en onverbiddelijk. Madelijn moest haar rugtas openmaken en het moordwapen overhandigen aan een andere beambte, een lieflijk Chinees meisje. 

Toen we verder wilden lopen gebaarde het lieve meisje ons te wachten. Ze begon fanatiek op haar mobiel te tikken. We wachtten maar werden ongeduldig. Onze trein ging zo en de tijd begon te dringen. Na enkele minuten liet ze ons eindelijk haar telefoon zien. Die toonde een zin die ze had vertaald uit het Chinees naar het Engels: “The fruit knife cannot be carried”. Ja, dat snapten we al.

Bij de uitgang naar het perron wachtte ons een laatste verrassende hindernis. Pas enkele minuten voor de trein vertrok ging de doorgang naar het perron open en mocht de hele meute van honderden passagiers zich tegelijk door de poortjes wurmen en naar de trein sprinten. Gelukkig staken we met kop en schouders boven de Chinezen uit en bleven we overeind in de duwende en trekkende massa.

Toen het fluitje van de conducteur klonk zaten we uit te hijgen in de trein. Door naar de volgende ronde.

Ap en Madelijn