Het mooiste uitzicht volgens mij, zijn veertig flessen op een rij

We reizen een week door Amdo, een deel van China dat vroeger bij Tibet hoorde en nu officieel niet meer. Het was een lastminutebesluit maar het blijkt een vondst, want hoewel je hier schitterende Boeddhistische kloosters ziet en volledig ondergedompeld wordt in de Tibetaanse cultuur trekt het gebied weinig toeristen. We zijn het inmiddels wel een beetje beu om opgejaagd te worden door massa’s luidruchtige Chinese vakantiegangers. 

We worden vergezeld door onze gids Tenzin, de zoon van een plaatselijke nomadenfamilie, en chauffeur Huaqin. We rijden over het Tibetaanse plateau en zitten bijna continu boven de 3000 meter, dus hoogteziekte ligt op de loer. Van tevoren hebben we dan ook met onszelf afgesproken om gezond te blijven eten, veel water te drinken en de alcohol een week te laten staan.

In het dorp Melpa zal vandaag een festival plaatsvinden waar de bewoners een sjamanistisch ritueel uitvoeren om de goden gunstig te stemmen voor de oogst. Er was aangekondigd dat het om twee uur zou beginnen maar Tibetanen kijken niet op een uurtje. Als we op het dorpsplein komen zijn ze het feest nog aan het opbouwen, en we vinden een boomstam om tegen te hangen. We kijken toe terwijl de dorpsbewoners een vuur in het midden van het plein maken, een partytent opbouwen en zich verkleden. Dan verschijnt er een pickup volgeladen met snoep, sterke drank en kartonnen bier – ze zijn hier kennelijk nogal wat van plan.

Na anderhalf uur wachten horen we eindelijk een trom ten teken dat de ceremonie gaat beginnen. De adolescente mannen en vrouwen van het dorp staan in een grote kring rondom het vuur. De mannen zijn kleurrijk gekleed en dragen een gebladerde tak in de handen. Ze maken sprongetjes en sluipende bewegingen als roofdieren. De vrouwen zien er beeldschoon uit in hun aubergine gewaden, zijden bloezen en kleurrijke sjerpen. Ze hebben glanzend zwart haar tot over hun kont dat is gevlochten in meerdere strengen, waar aan de onderkant een metalen schild aan is vastgemaakt. Inmiddels is er een enorm publiek op de been, alle omringende dorpen lijken te zijn uitgelopen, en zoals dat vaak gaat op traditionele feesten zitten aan de ene kant van het plein de vrouwen – zij kwebbelen erop los en houden de kinderen bezig – en aan de ander kant zitten de mannen. Die roken en zuipen.

Op een gegeven moment wordt Madelijn uitgenodigd een biertje mee te drinken in de mannenhoek. Het nuttigen van alcohol was niet helemaal volgens de afspraak maar ach, je leeft maar een keer, dus haar weerstand is snel gebroken. Later komt Ap er ook bij en ook hij heeft welgeteld drie-en-een-halve seconde nodig om zijn principes overboord te zetten. We gaan er dus gezellig bij zitten en al snel blijkt het tempo van drinken erg hoog te liggen. Volgens onze gids Tenzin drinken deze mannen haast nooit, maar áls ze drinken, drinken ze totdat ze erbij neervallen. Doorgaans moeten meerdere kerels voor het einde van het feest laveloos naar huis gedragen worden.

Door de repeterende drum, de walm van het kampvuur en het bier raken we langzaam in hogere sferen. Dan staat een van de dorpsleiders op en deelt kartonnen bekertjes uit waarin hij vervolgens flinke plenzen rijstwijn met een alcoholpercentage van 45% giet. We pruttelen wat tegen maar nee zeggen wordt simpelweg niet getolereerd. Madelijn neemt het drankje beleefd aan en vindt al snel een moment om het spul stiekem achter een muurtje leeg te kieperen. Ap drinkt het leeg. Zijn welwillendheid trekt de aandacht van de mannen en ze reageren uitbundig. Een voor een komen ze met Ap proosten, hem daarbij aansporend zijn bekertje in één teug achterover te slaan zodat ze het meteen weer kunnen volgieten. Elke keer wanneer het bekertje ad fundum gaat klinkt een instemmend gejuich. Chapta! We hebben nog nooit een gezelschap van Tibetaanse mannetjes zo euforisch gezien.

Vanaf een bepaald moment verschijnen er wel wat zorgelijke blikken op de gezichten van de heren. Ze bekijken Ap nog eens goed, overleggen met elkaar en daarna met onze gids. We snappen het niet, maar Tenzin geeft uitleg: “De mannen maken zich een beetje zorgen. Ze kunnen Ap niet naar huis dragen, hij is te groot.” Ap stelt ze gerust. Nederlanders kunnen wel wat drank hebben. Hij komt dan ook veilig op eigen benen thuis. Met een beetje hoofdpijn, dat wel. Maar dat is de hoogteziekte natuurlijk. 

Ap en Madelijn