Villa Weltevree

Sadhana Yoga Retreat ligt op een hoogte die uitkijkt over de groene heuvels en het  schitterende blauwe meer van Pokhara. Het yogacentrum is alleen bereikbaar via een smal bergpad en wij klauteren er op het heetste moment van de dag met onze zware rugzakken naartoe. Puffend en zwetend komen we aan bij de receptie en ploffen neer op de eerste de beste bank. De receptionist lacht ons vriendelijk en een tikje sardonisch toe met zijn guitige kop. Misschien is dit steile bergpad een truc om de mensen die écht in retraite willen te onderscheiden van de minder gemotiveerden? Als hij onze gegevens noteert zien we zijn handen. Hij heeft geen vingers maar een rij vergroeide stompjes met scheefgegroeide bruine nagels. Toch slaagt hij erin om met een prachtig regelmatig handschrift onze namen te noteren voor de 3-dagen durende Hatha Yoga introductiecursus. “Vanaf nu horen jullie bij onze familie”, zegt hij, en hoewel dat een beetje sektarisch klinkt voelen we ons meteen welkom.

Het is even schrikken als we op onze slaapkamer komen. We hebben geen gewoon toilet maar een gat in de grond. In het gordijn hangt een kakkerlak van megaformaat, even later kruipt er een enorme harige spin door de douche, die we – hoewel we geen geweld mogen gebruiken – met een emmer pletten. We vermannen ons, het hoort tenslotte een uitdaging te zijn. We kunnen direct aanschuiven bij theesessie. Gezeten op yogamatjes op de grond maken we kennis met de andere leerlingen. Het zijn allemaal vrouwen. Een Italiaanse, een Turkse, enkele Françaises, een Amerikaanse, en één praatzieke Nederlandse.

Iedereen in het yogacentrum moet zich houden aan hetzelfde dagprogramma. Het ziet er als volgt uit: We staan om half 6 op, en zonder gegeten of gedronken te hebben begint de ochtendmeditatie. Deze wordt begeleid door Trish, een jonge Nepalees die altijd lacht. “Jullie zien er vanochtend heel gezond en gelukkig uit” glundert hij, terwijl we gapend vechten tegen onze slaap. Daarna krijgen we een kopje kruidenthee en volgt de activiteit die voor ons de grootste openbaring was: nose cleansing. Iedereen krijgt een soort plastic theepotje met gezouten water. Je moet de tuit in je ene neusgat zetten en het zoutwater erin gieten, het hoofd iets gedraaid houden, zodat het er bij het andere neusgat uit loopt. Het maakt de luchtwegen vrij. Het helpt ook tegen een verstopte neus, zeggen ze, maar dat zullen we thuis moeten nagaan. Vervolgens moeten we rechtop staan en grommen als een tijger. Aziaten kunnen rochelen als geen ander en ze doen het veelvuldig en zonder scrupules (Azië-reizigers onder jullie zullen dit herkennen!). Hoewel het een walgelijk geluid is, vroegen wij ons altijd af hoe ze dit doen. Hoe krijgen ze het voor elkaar om die rochel van zó diep op te halen? Nu weten we het antwoord: grom als een tijger!

Daarna volgde de ochtendyoga, begeleid door een gespierde spijker genaamd Asanga, de oprichter van het centrum. De sessie bestond vooral uit ademhalingsoefeningen en behoorlijk intensieve buik- en rugspiertrainingen (we hebben nu nog spierpijn). Om 10 uur kregen we een gezond ontbijt, soms havermoutpap, soms yoghurt met muesli en fruit, gevolgd door een stoom- of modderbad en de tweede meditatiesessie. Dan kwam de lunch, een vegetarische maaltijd uit eigen tuin, die steeds heerlijk was.

Het middagprogramma bestond uit een halfuur corvee (helpen met groente snijden in de keuken, yoga-matjes schoonboenen, dat soort dingen), waar we ons meestal wisten te drukken, de theesessie, en dan iets waar wij een enorme drempel voor over moesten: een heel uur chanten – jawel – het gezamenlijk zingen van mantra’s! We zaten in kring met muziekinstrumenten, zoals vroeger op de kleuterschool. Deze sessie werd begeleid door Durma, de echtgenote van de yogaleraar, een voluptueuze vrouw met een onweerstaanbare glimlach en een stralende schoonheid. Met zo veel mogelijk overgave zongen we mee met liederen als “om mani padme hum” waarin de zanger uitdrukt zich te vervullen met liefde, vrede, respect, licht en wijsheid en deze te verspreiden over het hele universum. Na afloop van de zang vroeg Durma ons steeds fluisterend om nog even in stilte te blijven zitten “to feel the vibrations of this mantra”. Daarna volgden weer een yogasessie, avondeten, een laatste meditatiesessie, en om 21 uur was het bedtijd.

We zouden het drie dagen volhouden, het zijn er twee geworden. We misten niet eens zozeer de koffie, het bier of het vlees, maar vooral de vrijheid om op elk moment van de dag zelf te kunnen beslissen wat we gingen doen. Zo’n strak regime is niet voor iedereen weggelegd, en het was in die zin een leerzame ervaring. Het ligt Madelijn niet zo, en Ap helemaal niet. Ook ging de EO-jongerendagsfeer soms wat ver. Toen we op de tweede dag geacht werden middels het zingen van Hare Hare Hare Shiva de hele wereld gelukkiger te maken, rende Ap weg uit de sessie. Er zijn grenzen.

Op de derde ochtend worden we uitgelaten door de guitige receptionist en de in lotushouding gezeten yogaleraar. “May you travel with light” zeggen ze, en het klinkt welgemeend. We voelen ons inderdaad een beetje verlicht omdat we weg mogen, maar waarschijnlijk heeft dat vooral te maken met het feit dat we ons bevrijd voelen.

Maar een zeer waardevol inzicht heeft de retraite ons wel opgeleverd: Je kunt water in je ene neusgat gieten en het er door het andere neusgat uit laten lopen!

Ap en Madelijn