5-1

Je zou het niet hebben kunnen bedenken, maar in Bangladesh is men dol op voetbal. Goed voetballen kunnen ze niet - nog niet, zeggen sommigen optimistisch - maar het WK leeft hier enorm. Een groot deel van de Bangladeshi's steunt Brazilië, een iets kleiner deel Argentinië. Werkelijk overal zie je de vlaggen van deze twee landen. Zelfs bij onooglijke krotten hangt de vlag uit, en vele muren zijn beschilderd in de kleuren van Brazilië en Argentinië, soms met portretten van Neymar of Messi. De wedstrijd Brazilië - Kroatië was voorpaginanieuws, ook al op de dag voor de wedstrijd.

Hoewel het tijdsverschil het lastig maakt om de wedstrijden te bekijken gingen we er wel van uit dat we in ieder geval de uitslagen makkelijk mee zouden krijgen. Maar je zult het net zien, juist in de nacht van Spanje tegen Nederland sliepen we in een hotel zonder internet. Het was het beste hotel in het kleine provinciestadje waar we sliepen, er was geen alternatief.

's Morgens ontbeten we bij een theestalletje (een paar bananen en een kop thee) en, zoals dat gaat in Bangladesh, vroeg een man die een heel klein beetje Engels sprak waar we vandaan kwamen. "From Holland," zei Madelijn, en ze vroeg meteen of de man de uitslag van Spanje tegen Nederland wist. Maar nee, dat wist hij niet.

Een uur later, aan de grens tussen Bangladesh en India, stonden we in de rij om de "departure tax" te betalen. Opnieuw werd ons gevraagd waar we vandaan kwamen, waarna een man nauwelijks verstaanbaar tegen ons begon te brabbelen. We vingen twee dingen op: Het woord "difficult" en "5 goals". "Oh jee" dachten we, Oranje heeft vijf goals van Spanje om de oren gekregen.

Weer een halfuur laten kregen we een stempel in onze paspoorten waarmee we Bangladesh mochten verlaten. Een man die onze paspoorten zag begon hard te lachen. "Oooh" schreeuwde hij "five goals!". We begonnen te twijfelen. Bangladeshi's lachen niet zomaar iemand uit, zeker geen buitenlander, dus zijn gelach zou weleens kunnen betekenen dat Nederland die vijf goals heeft gescoord. We roepen hem na: "Yes, but who won the game?", maar hij is al verdwenen.

Na nog wat bureaucratisch gedoe zijn we in India, waar een man ons helpt met het regelen van buskaartjes naar Calcutta. Hij spreekt veel beter Engels dan de Bangladeshi's die we eerder die dag tegenkwamen, en we zien onze kans schoon. Hij weet dat we uit Nederland komen en we vragen naar de uitslag. "5-1" zegt hij. "Yes, but who scored the five goals?". "Holland" zegt hij. Dan stelt hij ons gerust. "Holland five, Spain one," zegt hij gedecideerd.

Een paar uur later zijn we in Calcutta - in een sjiek hotel om bij te kunnen komen van de ontberingen in Bangladesh - en we lopen samen met een bediende naar onze kamer. Hij vraagt waar we vandaan komen, en na ons antwoord glimlacht hij. "Ah yes, it was a horrible game yesterday". De schrik slaat ons om het hart. Horrible? Wat bedoelt hij? Of is hij fan van Spanje? Eenmaal op de kamer loggen we in, binnen 2.8 seconde zitten we op pagina 801 van teletekst, en dan lezen we, als eerste "Kranten lyrisch over Oranje". Blij en opgelucht zetten we de TV aan, en juist op dat moment begint er een herhaling van de wedstrijd.

We hebben hem helemaal bekeken.

Madelijn en Ap