Afscheid van Bhutan. Zucht.

Op onze laatste dag in Bhutan is Madelijn jarig, en om dat te vieren bezoeken we de Taktshang Goemba, ofwel het Tiger's Nest, de meest beroemde tempel van Bhutan. De tempel is gebouwd ter ere van Guru Rinpoche, de lama die in de 7de eeuw het Boeddhisme in Bhutan verspreidde. Guru Rinpoche wordt overal in Bhutan vereerd en wordt beschouwd als de belangrijkste persoon in de Bhutanese geschiedenis - na de Boeddha zelf natuurlijk. Guru Rinpoche vloog naar de plek waarop later de tempel is gebouwd op de rug van een vliegende tijger om eerst een demon te verslaan, en daarna drie maanden te mediteren. Dat verdient een tempel, vindt men in Bhutan!

Tiger's Nest is vooral beroemd om haar ligging: De tempel is gebouwd tegen een loodrecht omhoog lopende bergwand. Tiger's Nest lijkt uit de berg te groeien, en onder de tempel bevindt zich niets dan een 900 meter diepe afgrond. De eerste keer dat je de tempel ziet denk dat je in de Droomvlucht van de Efteling zit, of wellicht in een scene van Harry Potter bent aanbeland. Je verwacht dat er elk moment kabouters of Goblins uit de struiken te voorschijn komen.

Om de tempel te bereiken moet je meer dan zeshonderd meter klimmen, en er zijn drie manieren om dat te doen: Te voet, per paard, of per vliegende tijger. Aangezien Ap weinig op heeft met paarden en tochten per vliegende tijger alleen weggelegd zijn voor zeer machtige lama's, gingen we te voet. Gesterkt door ruim twee weken gezond leven en een eerdere trek ging het vrij makkelijk. De Bhutanese oma op teenslippers die tegelijk met ons begon konden we weliswaar niet bijhouden, maar we haalden veel andere toeristen in, en we liepen zelfs onze gids eruit.

Na ongeveer anderhalf uur zagen we de tempel van dichtbij, en werd onze bewondering alleen maar groter. Het is niet te begrijpen hoe mensen lang geleden al het materiaal naar boven hebben weten te tillen om de tempel op zo'n onmogelijke plaats te bouwen. Bij de ingang lag een enorme zwerfkei waarop met verf een cirkeltje was geschilderd. Je moet met gesloten ogen en een uitgestoken vinger naar de kei lopen en een wens doen. Land je met je vinger in het cirkeltje, dan komt je wens uit. Helaas zat Ap er ver naast, dus Nederland wordt weer geen wereldkampioen. Voetballiefhebbers... sorry. Het goede nieuws is dat we allebei gezegend zijn door een van de machtigste lama's van Bhutan, waardoor we denken de kans vergroot te hebben om de verschrikkingen van Bangladesh, waar we nu heengaan, te doorstaan.

's Avonds aten we met de gids en de chauffeur in een restaurant in de "stad" (Paro heeft maar een paar straten, maar is desondanks de derde stad van Bhutan). Op een gegeven moment deed een ober alle lichten uit, en kwam er een meisje binnenlopen met een taart en drie kaarsjes. Er werd luid gezongen voor Madelijn, die uiteraard compleet verrast was. Ze werd zowel westers - met taart en gezang - als oosters - met witte zijden sjaaltjes - gefeliciteerd.

We schrijven dit op het vliegveld, met enige pijn in het hart. Bhutan is het meest rustgevende en tegelijkertijd meest merkwaardige land waar we ooit zijn geweest. Je valt van de ene verbazing in de andere, en altijd op een aangename manier. Bovendien zorgt de verplichting met gids en chauffeur te reizen ervoor dat je adellijk wordt behandeld. Deuren worden voor je open gedaan, je rugzak wordt gedragen...

Het is af en toe hoogstens een beetje knullig, maar ook dat is leuk. Het is niet zo erg om je wasgoed nat terug te krijgen als het warm weer is en je het kunt ophangen op je balkon. En dat volgens onze hotelrekening vanmorgen Dr. Ap uit Denemarken uitcheckte... ach wat geeft het?

Maar nu op naar Bangladesh. Zucht.

Madelijn en Ap