Back to basics

De reis door Bhutan was tot nu toe behoorlijk decadent. Met een privé-gids en -chauffeur werden we als een koning en koningin door het land gekoetst en overal voor de deur afgezet. Maar de afgelopen twee dagen hebben we dan toch een beetje (Madelijn) of behoorlijk erg (Ap) afgezien. Twee dagen trokken we te voet door de bergen, en halverwege overnachtten we bij een boerenfamilie.

“Hebben jullie geen bescherming tegen de modder?” vroeg onze gids Tshultrim bij aanvang van de trekking op dag 1. De eerdere dagen kleedde hij zich in een gho, de traditionele Bhutanese klederdracht voor mannen (een soort katoenen kimono met riem, daaronder kniekousen), maar nu droeg hij een uiterst professioneel wandelpak. Modderbeschermers hadden we niet, dus op hoop van zegen volgden we hem het zandpad op, dat inderdaad al snel overging in een modderbad. We moesten van steen op steen springen om het droog te houden, en met name Madelijn sprong regelmatig behoorlijk mis en stond dan tot haar enkels in de blubber. Ondanks deze obstakels werd het een prachtige tocht door donkere naaldwouden en over grazige weiden met koeien en veldbloemen (de omgeving heeft opvallend veel weg van Zwitserland).

Heel voldaan kwamen we eind van de middag we aan bij onze overnachtingsplek. We werden hartelijk ontvangen met thee en lokale versnaperingen in een enorme boerderij met drie verdiepingen. De familie bestond uit opa en oma, zoon en dochter, en vier kleinkinderen. Er waren die avond nog meer mensen te gast, waaronder de dochter des huizes, die al enige tijd in de Amerikaanse staat Montana woont en werkt en daardoor vloeiend Engels spreekt, en een lama (een hoge boeddhistische monnik) die op bezoek was voor een lokaal religieus festival.

Het huis was groot, maar moderne voorzieningen zoals een douche ontbraken. Na de thee zette opa een emmer warm water voor ons klaar met daarin een plastic kannetje waarmee we onszelf konden douchen. Daarna aten we met de hele familie in de leefruimte rond een houtgestookt fornuis dat tevens dienstdeed als haard - beregezellig! De lama zat in de “goede stoel” en werd de hele avond met grote eerbied behandeld. Op het menu stonden typische Bhutanese gerechten zoals boekweit-noedels, groenten van eigen oogst en uiteraard ema datse (chilipepers met kaassaus). Daarnaast kregen we gedroogd rundvlees, wat zo taai is dat je het alleen doormidden krijgt door het tussen je tanden te klemmen en keihard aan het uiteinde te rukken (en oppassen dat het bord eten niet van je schoot dondert). Tot slot ging oma rond met zelfgestookte rijstwijn (ara, in de lokale taal) - de eerste alcohol in twee weken - waarna we tevreden en rozig ons bed in rolden.

Na een goede nachtrust in de frisse berglucht kregen we een ontbijt bestaande uit rijst en – ja, u raadt het al – chilipepers met kaassaus. We probeerden ook de Bhutanese boterthee, een brouwsel van thee, yak-melk, een flinke klont boter en veel zout. Het is even schrikken als je thee verwacht, maar als je bouillon verwacht valt het mee. Een voordeel is dat het heel voedzaam is, en dat hadden we nodig voor de tocht die volgde! In vier uur tijd klommen we van 2800 naar 3600 meter, wat voor ons niet alleen vermoeiend was vanwege de fysieke inspanning maar ook vanwege de ijle lucht. Tijdens de tocht liep een lokale jongen van 15 jaar met ons mee om onze lunch te dragen. De gids vertelde dat hij al jong van school was gehaald om voor zijn zieke oma te zorgen. Zijn ouders konden dat niet omdat zij op het land moesten werken, iets wat je in westerse landen niet meer ziet.

Op het laatste stuk, dat heel stijl was en waar wij letterlijk om de 7 meter moesten pauzeren om op adem te komen, rende de jongen nog steeds fluitend naar boven, en wachtte dan geduldig tot wij ook zover waren – wat tot nederigheid stemde. Maar eíndelijk zagen we dan toch de gebedsvlaggetjes die de top van de berg markeerden. Volkomen afgemat - en in het geval van Ap vijf kilo lichter door het verloren vocht - ploften we in het gras, we made it! De afdaling naar het volgende dorp viel gelukkig mee.

Ap en Madelijn