Het Air China fiasco

“Namaste, goodbye!”, “Take care!”, “Enjoy Tibet!”, zo werden we op zaterdag 5 juli uitgezwaaid door vader, moeder en dochter Manandhar, de ontzettend lieve en behulpzame eigenaars van het familiehotel in Kathmandu waar we een week hadden gelogeerd. Het was een leuke week geweest waarin we verschillende interessante plaatsen hadden bezocht, en nu stapten we vol verwachting en met gezonde spanning de taxi in. We gingen naar Tibet!

Het regelen van een reis naar Tibet vereist enige voorbereiding en behoorlijk veel geld. De Chinese overheid, die er sinds de “culturele revolutie” (lees: de gewapende annexering van Tibet) in 1959 de dienst uitmaakt, staat alleen georganiseerde reizen toe. Wij hadden vanuit Nederland een groepsreis met gids en chauffeur geboekt en op hoop van zegen een aanzienlijk bedrag overgemaakt naar een Chinese reisorganisatie.

Het grootste probleem van de Tibet-reiziger is echter niet van financiële maar van fysieke aard: hoogteziekte. Reizigers die te snel vanuit het laagland naar een hoogte boven 3000 meter stijgen krijgen vanwege de ijle lucht doorgaans last van hoofdpijn, kortademigheid, slapeloosheid en algehele malaise. Om de kans op hoogteziekte te verkleinen zouden we twee dagen voor de start van de groepsreis naar de hoofdstad Lhasa afreizen om aan het hoogteverschil te kunnen wennen.

Bij het inchecken voor onze Air China-vlucht naar Lhasa zagen we op onze boardingpassen de instaptijd 12.00 uur staan. Dat was gek, want de vlucht zou om 11.30 uur vertrekken. Na enkele uren wachten bij de gate werd ons door een medewerker van Air China in een geel hesje verteld dat de vlucht pas om 14.30 uur zou vertrekken. We zouden een lunch geserveerd krijgen in een hal voor de douane. Samen met de andere passagiers wachtten we anderhalf uur in de betreffende hal, maar er kwam geen lunch. Enigszins geërgerd kochten de meesten uiteindelijk zelf iets te eten. Toen iedereen verzadigd was verscheen het gele hesje weer. “De lunch wordt nu geserveerd in de VIP-ruimte, u kunt meelopen!” Zucht.

Na de lunch was het opnieuw wachten bij de gate. Eerst werd de vertrektijd 16.00 uur gecommuniceerd, een paar uur later bleek de vlucht definitief gecanceld te zijn vanwege slecht weer. Dat was onwaarschijnlijk want andere maatschappijen vlogen die middag wel gewoon naar Lhasa. Waarschijnlijk ging het om een technisch probleem. Hé, daar was het gele hesje weer! Hij had een overnachting in Kathmandu voor ons geregeld en we zouden de volgende dag rond lunchtijd naar Lhasa vliegen. Lunchtijd!? Daar baalden we stierlijk van. We wilden vroeger in de ochtend vertrekken om zo veel mogelijk van onze extra tijd in Lhasa te redden. We probeerden een andere vertrektijd af te dwingen, desnoods wilden we bijbetalen, maar het gele hesje kon niets voor ons doen.

De volgende ochtend stonden we wederom, gelaten maar toch verwachtingsvol, bij de incheckbalie van Air China. We zouden die middag immers rond 5 uur in Lhasa aankomen en ten minste enkele uren kunnen acclimatiseren, zo redeneerden we. Ons optimisme verdween onmiddellijk toen bleek dat we eerst naar Chengdu zouden vliegen, een onbegrijpelijke omweg die ons minimaal 4 uur zou kosten. Extra frustrerend was dat Lhasa precies op de route naar Chengdu ligt. We vlogen letterlijk over Lhasa heen en konden vanuit het vliegtuig zelfs een foto maken van de Potala.

Aangekomen in Chengdu informeerde een medewerker van Air China ons op uiterst onderkoeld wijze dat we – u voelt hem al – die dag niet naar Lhasa zouden vliegen. We zouden overnachten in Chengdu en de volgende ochtend pas kunnen gaan. Wij, de passagiers, een bont gezelschap van Spanjaarden, Colombianen, Amerikanen, Duitsers, Nederlanders, steigerden als één man. Eerst rustig, maar al snel bozer en wanhopiger probeerden we de man duidelijk te maken dat deze vertraging onze Tibet-reis ernstig in gevaar zou brengen. Wij hadden een dure groepsreis geboekt die zonder ons zou vertrekken. Anderen hadden slechts een weekendtrip geboekt en zouden na aankomst in Tibet vrijwel direct op hun retourvlucht moeten stappen. We eisten een financiële vergoeding. De Air China-man hoorde het betoog aan maar de inhoud leek niet tot hem door te dringen. Emotieloos herhaalde hij dat er geen probleem was. “Hotel in Chengdu is arranged. We fly you to Lhasa tomorrow. There is no problem.” Verzet was zinloos. Moegestreden lieten we ons opnieuw naar een touringcar begeleiden.

Ons verblijf voor de nacht, Chengdu XiangYu Hotel, lag op een verlaten industrieterrein. Het inchecken nam direct een desoriënterende wending. De baliemedewerkers spraken geen woord Engels, maar er werd duidelijk gemaakt dat we onze boardingpassen moesten inleveren. Er was geen drinkwater verkrijgbaar, zelfs niet tegen betaling. Toen Madelijn vroeg of er misschien een pinautomaat in de buurt was (misschien konden we in de buurt water kopen?) werd ze aangekeken alsof ze van een ander melkwegstelsel kwam. Die avond werd het vetarme en zoutloze diner geserveerd in metalen bakjes die deden denken aan het leger. Er was niets te drinken. Teruggekomen op onze hotelkamer bleek dat er visitekaartjes van animeerdames onder de deur door waren geschoven. Het Lost in Translation gevoel was compleet.

De volgende middag kwamen we éindelijk aan in Lhasa. De groepsreis was inderdaad zonder ons van start gegaan, maar we konden gelukkig nog wel aanhaken. We hadden het geplande bezoek aan de Potala gemist, maar ja, die hadden we vanuit het vliegtuig al gezien.

Ap en Madelijn