De Kumari en de voet

We zijn al vijf dagen in Kathmandu, en er ontstaat iets van een routine. We lunchen door eerst momo's (een soort Tibetaanse dim-sum, deeg gevuld met vlees) te eten bij een straatstalletje tegenover ons hotel, en dan wandelen we, onderweg zwaaiend naar sadhu's Peppi en Kokki (zie de foto bij onze vorige blog) die ons inmiddels groeten als oude bekenden, naar Indra Chowk voor een geweldige Lassi. Een hele lunch voor 80 roepies, ongeveer 55 eurocent.

Je moet oppassen dat je niet te lui wordt tijdens zo'n langer verblijf, maar vandaag hebben we ons weer ondergedompeld in de Nepalese cultuur en religie. Eerst zijn we naar de Kumari geweest. De Kumari is een reïncarnatie van de Hindoegodin Kali, waarover we al eerder schreven in Calcutta. De Kumari wordt als klein meisje van een jaar of drie gekozen door een strenge commissie die al even strenge criteria hanteert. Ze moet van een Boeddhistische familie zijn (Dit is Nepal. Een reïncarnatie van een Hindoegodin moet Boeddhistisch zijn), aan allerlei uiterlijke criteria voldoen, en volgens de belangrijke astrologen een perfecte horoscoop hebben. Dan wordt ze onder leiding van een soort oppasser in haar eigen paleis opgeborgen, waar ze zich moet tonen aan de mensen en af een toe een rol moet spelen in een of andere belangrijke ceremonie. Als de Kumari gaat menstrueren is ze niet meer "rein" en wordt ze bedankt voor de moeite, waarna er een nieuwe Kumari wordt geselecteerd.

We gaan naar de binnenplaats van het paleis waar, zo gaat het gerucht, de Kumari zich vertoont voor een open raam op de tweede verdieping op het moment dat er zich veel mensen op de binnenplaats hebben verzameld. Als we aankomen zien we alleen het uitdrukkingsloze hoofd van een man bij een raam naast dat waar de Kumari kan verschijnen. We wachten geduldig, en zo langzamerhand komen er steeds meer mensen de binnenplaats op lopen. Dan verschijnt er een grote groep Chinezen, en ja hoor, een mooi en zwaar opgemaakt meisje in een rode jurk laat zich zien voor het open raam hoog boven ons. Het is muisstil, je hoort ook geen geklik, want fotograferen is streng verboden. De Kumari kijkt niet naar ons, maar staart met een wat lege blik naar een punt boven ons. We wisten niet dat meisjes van negen blasé konden kijken, maar dat kunnen ze dus, zo leren we. En dan, na niet meer dan 20 seconden, zegt de man naast het meisje iets en verdwijnt ze weer.

Daarna hebben we een taxi genomen naar Pashupatinath, de belangrijkste hindoetempel van Kathmandu. Pashupatinath ligt aan de Bagmati rivier en wordt ook gebruikt als crematieplaats. De sfeer is typisch Nepalees: Rommelig, maar vooral ook live and let live. Er worden voor onze ogen lijken verbrand op houten brandstapels, er staat rouwende familie bij, sommige dames huilen hartverscheurend, maar in plaats van gemaand te worden om plechtig stil te zijn, worden we aangemoedigd foto's te maken van de lijkverbrandingen, iets wat in India absoluut niet mocht. Iedereen doet wat hij of zij moet of wil doen zonder zich iets van een ander aan te trekken. Familie van de doden, andere rouwenden, lijkenwassers, toeristen, gidsen voor de toeristen, de oudjes in het hospice naast de crematieplek, souvenirverkopers, de mannen die de brandstapels maken en het vuur aanmaken, echte sadhu's die mediteren, nepsadhu's die geld vragen voor een foto, gelovigen die offeren of bidden bij de tempels, alles loopt vrolijk (of minder vrolijk) door elkaar heen.

We gaan tegenover een crematieplatform zitten en laten het hele schouwspel op ons inwerken. Een man pookt met een stok in een brandstapel waar ineens een losse, maar nog geheel gave voet tevoorschijn komt. De man ziet het, gooit er snel wat hooi op, maar dat verbrandt snel en binnen een minuut is de voet weer zichtbaar. Een beetje luguber is het wel, en als we door een windvlaag ineens midden in de rook zitten besluiten maar even een stukje verderop te gaan zitten.

Madelijn en Ap