Laagseizoen in Bodhgaya

Bodhgaya is de meest heilige plaats van het boeddhisme. De Boeddha bereikte hier omstreeks 400 voor Christus de verlichting terwijl hij mediteerde onder een Bodhi-boom. De originele boom bestaat niet meer, maar op dezelfde plek staat een wel boom die werd gestekt uit de originele boom. Pelgrims van over de hele wereld reizen jaarlijks naar Bodhgaya, zelfs de Dalai Lama komt bijna ieder jaar langs. Van tevoren verwachtten we een mengeling van gewijde sfeer en gezellige bedrijvigheid, overgoten met een scheutje toeristenkermis die je meestal aantreft bij belangrijke tempels en monumenten in Azië. Maar dan moet je niet in het laagseizoen tijdens de moesson gaan, zo bleek al snel.

Toen we begin van de avond aankwamen in ons hotel bleken we de enige gasten te zijn. De receptionist leek in geen tijden gasten ontvangen te hebben en wist nauwelijks wat hij met ons aan moest. Toen we die avond door de regen het dorp in liepen om een hapje te gaan eten maakte het een uitgestorven en troosteloze indruk. Het restaurant dat we op het oog hadden bleek het hele moessonseizoen gesloten te zijn, en vele andere restaurants waren ook dicht. In het restaurant waar we uiteindelijk terecht konden kozen we tot drie keer toe een gerecht dat niet op voorraad was.

De volgende ochtend bezochten we het Mahabodhi-complex, waar zich behalve de heilige boom ook een beroemde tempel, een museum en een meditatietuin bevinden. Het regende opnieuw. We zijn gewend aan het feit dat je in Boeddhistische heiligdommen je schoenen uit moet doen, maar blootsvoets balanceren tussen plassen en uitwerpselen van zowel geiten als honden is een weinig opwekkende bezigheid. In de meditatietuin, waarvoor je normaal een entreeprijs van 20 rupees moet betalen maar waar we gewoon door konden lopen omdat de loketbeambte bij gebrek aan klandizie in slaap gevallen was, mediteerde helemaal niemand. Begrijpelijk, want het gras was drijfnat. Zelfs bij de heilige boom was niets te zien. De enige pelgrim was een Japanse monnik die, na een tijdje ontredderd om zich heen te hebben gekeken, uiteindelijk een houten plank vond, deze in de blubber naast de boom legde, en daarop ging prostreren (een ritueel onder Boeddhisten waarbij eerst de knieën, dan de handen en tot slot het voorhoofd tegen de grond gedrukt worden als teken van eerbied voor een heilig object). Het was een treurige aanblik.

We konden het niet helpen ons af te vragen in welk jaargetijde de Boeddha hier de verlichting heeft bereikt.

Ap en Madelijn