Het meisje met de bal

We zijn in een wonderschoon berglandschap ten noorden van Pyongyang. Later vandaag gaan we wandelen, maar eerst staat er een bezoek aan een lagere school op het programma. De gidsen doen het voorkomen alsof we een kijkje gaan nemen in het dagelijkse leven van Korea, maar intussen zijn we eraan gewend dat alle zogenaamd spontane bezoekjes duchtig voorbereid zijn. Als we het eerste klaslokaaltje in lopen staat er dan ook een rij vijfjarige meisjes met headsets voor ons klaar, en daarachter de juf met de soundmixer. De muziek wordt gestart en als een uurwerk beginnen de meisjes hun tweestemmige strijdlied te zingen, waarbij ze op gezette momenten krachtig hun vuist ballen. Aan het einde maken ze een militaire groet met de rechterarm die “Ik sta klaar!” betekent. In de DPRK is men namelijk nog steeds in oorlog. Officieel klopt dat ook – sinds 1953 is er een wapenstilstand met Zuid-Korea maar tot een vredesverdrag kwam het nooit – maar waar de mensen in het zuiden het gewone leven sinds die tijd weer hebben opgepakt staat men in het noorden nog elke dag paraat voor het gevecht.

We lopen naar een interactieve lesruimte die veel indruk op ons maakt. Er hangen schitterende wereldkaarten en er staan allerlei soorten opgezette dieren en potten met exotische planten op sterk water. Op de grond ligt een metersgrote maquette van Korea waarop de belangrijkste steden, bossen, gebergten en rivieren met symbolen van papier-maché zijn aangegeven. De juf wijst met de aanwijsstok de bekendste symbolen aan en we knikken vol herkenning: De Arc de Triomphe van Pyongyang, de toppen van het Kumganggebergte, het geboortehuis van Kim Il-Sung. Tot onze verbazing wijst ze ook naar enkele kernraketjes van papier-maché. Het is kennelijk belangrijk dat wij en de kinderen leren op welke locaties de raketbases liggen. 

Op de gangen van het schooltje hangen grote posters met oorlogspropaganda, waarvan sommige duidelijk tegen Amerika gericht zijn. Op sommige foto’s staan afschuwelijke beelden van gewonde en verminkte lichamen en gezichten. De leerlingen lopen hier elke dag langs.

In het gymzaaltje staat een turnstertje van zes voor ons klaar. Ze doet een routine op muziek waarbij zich meermaals achterwaarts dubbelvouwt, duizelingwekkende pirouettes draait en in alle mogelijke splitten en spagaten valt. Het optreden is adembenemend. Vervolgens verschijnt een iets ouder meisje met een bal op het toneel. Bij de eerste oefening glipt de bal uit haar handen en moet ze er achteraan rennen om hem terug te halen. Ze hervat haar optreden maar verliest de bal al snel weer. De lerares staat op van haar stoel en kijkt ontstemd. Het meisje verliest de bal daarna nog zeker tien keer. Arm kind.

In de pingpongzaal is het een hels kabaal. De kinderen rennen rond de tafels en proberen elkaar met wilde smashes te verslaan. Er staat ook geen meester of juf toe te kijken. Gelukkig lijken de kinderen hier wel echt plezier te hebben. En ze zijn heel goed. Sommigen van ons spelen even een kort potje tegen de Koreaanse kinderen maar geen van ons heeft ook maar een schijn van kans. 

Ap en Madelijn