Pyongyang – een eerste indruk

Voor het eerst rijden we met onze tourbus Pyongyang in. We zien flats die doen denken aan die in Oostbloklanden, maar het helpt dat ze zijn opgeschilderd in fris lichtblauw, mintgroen, geel en rozerood. Er zijn bomen en parken, fietspaden en stoepen. Mensen kuieren of fietsen in de zon of maken een praatje. Op de kruispunten houden de iconische traffic ladies in witte uniformen het verkeer in toom. De stad is schoon en geordend. Pyongyang biedt geen modern en bruisend stadsleven zoals je dat in Seoul of Beijing ziet, maar dat hadden we ook niet verwacht. Het is wat leeg en kaal, maar eerlijk is eerlijk: Pyongyang ziet er veel aangenamer uit dan we hadden verwacht.

Al snel zullen we ons realiseren dat de stad vooral een prettige aanblik geeft als je dingen van een afstand bekijkt. Van dichterbij ziet alles er slechter uit. De muren zijn lelijk afgewerkt, het metaal is verroest en er zitten kieren rondom de raamkozijnen. De wegen zitten vol hobbels en kuilen. Pyongyang is een beetje een tv-decor.

De eerste keer dat we de bus uit gaan staan we op het reusachtige Kim Il-Sungplein, bekend van de televisiebeelden waarin de leider op het balkon uitkijkt over militaire parades met rode vlaggen, tanks en raketten. Nu staan er honderden scholieren in nette rijen opgesteld. Ze oefenen voor een parade die op 9 september zal plaatsvinden omdat het land dan zeventig jaar bestaat. Ze marcheren op het ritme van de trom en zingen vol overgave hun strijdlied. Volgens onze gids zijn ze al maanden voor deze mars aan het oefenen, ook zoals nu, op het heetst van de dag.

We gaan een boekhandel in waar interessante Engelstalige boeken verkrijgbaar zijn. Een voorbeeld is 'Seventy years of brilliant leadership' waarin de prestaties van Kim Il-Sung en Kim Jong-Il in alle bescheidenheid worden beschreven. Er is ook een dikke pil te koop die volgens de flaptekst nummer 43 van de complete works van Kim Il-Sung zou zijn. Verder liggen er talloze boekjes met titels die refereren aan moedige operaties, wonderen, reddingen, geniale ideeën en de uitzonderlijke bezorgdheid van de glorieuze leiders. Er zijn geen boeken te koop die het regime kritischer benaderen en we vragen er ook maar niet naar.

In een damesboetiek hangen jurken die in Europa tegenwoordig niet meer veel aftrek zouden vinden. In een kapperszaak zien we stoelen, droogkappen en andere benodigdheden die bij ons in een museum terecht zouden komen. Dan komen we langs een etablissement dat de naam 'bierlokaal' recht doet: een kale zaal met houten lambrisering waar in het halfdonker Koreaanse mannen allemaal in hetzelfde witte overhemd dezelfde grote pint staan te drinken. Het is zo oldschool dat het haast weer modern wordt. Alleen heeft de tijd in Pyongyang waarschijnlijk echt stil gestaan.

Onze gids, Ms. Kim, stopt ineens en vraagt ineens of we een ijsje willen. Vervolgens haalt ze voor de hele groep een softijsje. We zijn met de tijdmachine teruggeflitst naar een vergeten tijdperk.

Ap en Madelijn